هفت روز از درگذشت استاد محمدرضا شجریان گذشت

اصیل بود، چندان که آوازش. صدای شکوه و غرور انسان بود و دلش برای ایران می‌تپید. ربنایش، افلاکیان را به سجود درمی‌آورد و آوازش، بر بلندای عرش می‌چمید. 

 محمدرضا شجریان، صدای ایران بود. گویی عهد الست‌اش، رستگاری انسان بود و جلای جانِ آدمیان. نغمه‌ی سروِ سرافرازِ موسیقی ایران، تا همیشه بر پیکرِ این سرزمین جاری‌ست و تنِ ناشکیبایش اکنون در خاکِ هنرخیزِ خراسان آرام گرفته است.  اینک در هفتمین روز پروازِ خسروی آواز ایران، یادش را گرامی می‌داریم و از ایزد بخشایشگر، بقای یادگاران و میراث‌اش را خواستاریم.  

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق  ثبت است بر جریده عالم دوامِ تو