متن زیبا و به یاد ماندنی زیر نوشته استاد نیکوکار و جاودان بنیاد حامیان دانشگاه تهران، مرحومه مهدیه آکوچکیان، در ماه‌های پایانی عمر پربرکتش است. بانوی بزرگی که پس از سال‌ها مبارزه با بیماری سرطان در تاریخ ۱۴۰۲/۰۷/۲۸ آرامش ابدی را در آغوش گرفت. (متن عینا نقل شده و جهت امانتداری، تغییری در محتوا به وجود نیامده است).
«بچه که بودم از کشتی اژدهای شهربازی ترسیدم؛ اولین بار که نه! با جرات سوار شدم ولی وقتی راه افتاد، به ازای هر بالا رفتن و پایین اومدن توی دلم بدجور خالی می‌شد. دست نفر کناریم را گرفته بودم، جیغ می‌زدم، پاهام را به دیواره جلو فشار می‌دادم و فکر می‌کردم قرار نیست هیچ وقت تمام بشه، ثانیه‌ها کش اومده بودند و هر حرکت کشتی طولانی و زجرآور بود برام.
هیچ‌وقت حسش یادم نمی‌ره و همیشه همون‌قدر برام قویه، هر چند از رو نرفتم و تجربه‌هایی مشابه را سعی کردم داشته باشم ولی هیچ‌کدوم کمکی نکرد و نشد که بشه «بعدها فهمیدم به‌خاطر گوش داخلی، این مشکل همیشه با من هست!»
و حالا سال‌هاست خیلی چیزها دست به دست هم دادند تا من را و تمام اطرافیانم را مدام در مسیر بالا و پایین نگه دارند و حس‌های مختلفی را با خودشون بیارند.
کم و زیاد شدن هر فاکتور خونی
پررنگ و کم‌رنگ شدن نتیجه هر تصویربرداری
سخت و راحت شدن نفس کشیدن
بی‌رنگ‌شدن و صورتی‌شدن رنگ صورت
دردهای گاه و بی‌گاه جای جای بدن
بالا و پایین رفتن ضربان قلب
و خیلی چیزهای غیرقابل توضیح
سال‌هاست این کشتی برای من متوقف نشده و من «مهدیه» هراسان از تکون‌های تحمل‌ناپذیر و حال بد و وحشتناک ناشی از اون با تمام گوشت و پوستم در حال تجربه، زندگی، هم‌زیستی، دوستی، گذراندن، تحمل کردن، ساختن و پذیرفتن تمام این بالا و پایین‌ها هستم.
کاش می‌شد که دیگه پیاده‌شم!
این حس و حال واقعی، دردناک و ناتمامه. برای تمام کسانی که مدت‌هاست درگیر ناتمام‌های جور و واجور هستند و هر اوجی یا فرودی تمرینیه برای بعدی و بعدی که البته پذیرش و همراهی باهاش هم غرورآفرین و مثال‌زدنیه.
پی‌نوشت: تمام این حس‌ها بخشی از تجربیات مسیرهای ناهمواره، لطفا با ناامیدی قاطیشون نکنیم! همه ما امید داریم روزی موج‌های زندگیمون تمام بشن و آروم بگیریم و همین امیده که ما را در مسیر نگه داشته.
۲۳ تیرماه ۱۴۰۲، حول و حوش بالا رفتن و منتظر نتیجه موندن»
ارزش رویش رنج
رنج‌ها سازه‌های سازنده مجسمه‌ای به وسعت و عظمت انسانیت هستند. مرحومه آکوچکیان هم مانند هم‌نوعانش در رنج آفریده شد اما اصل تمایزبخش زندگی او، نحوه گذرش از میان تلاطم بود. در تاریخ 1361/06/10 چشم به جهان گشود، هر سه مقطع تحصیلی‌اش را در دانشگاه تهران گذراند و توانست در همان عنفوان جوانی به درجه استادیاری برسد. راه‌اندازی مرکز تندرستی و حرکات اصلاحی پردیس کیش دانشگاه تهران و مدیریت امور پژوهش و کتابخانه این پردیس از جمله فعالیت‌های ایشان است. این بانوی نیک‌اندیش در بخش بورسیه دانشجویان دانشگاه تهران، حامی و یاور بنیاد بود.
بنیاد حامیان دانشگاه تهران به داشتن چنین بانوان دانشمند و نیکوکاری در ایران‌زمین افتخار می‌کند.
بدین رَواقِ زَبَرجَد نوشته‌اند به زر
که جز نِکوییِ اهلِ کرم نخواهد ماند
به قلم جناب آقای محمدامین جراح دانشجوی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران
اینفوگرافی: سرکار خانم فرناز میرزایی دانشجوی دانشکدگان هنرهای زیبای دانشگاه تهران
برای اطلاع از اخبار بورسیه به شبکه های اجتماعی بنیاد حامیان دانشگاه تهران بپیوندید
جهت ورود به کانال تلگرام بنیاد حامیان دانشگاه تهران: کلیک کنید
جهت ورود به کانال اینستاگرام بنیاد حامیان دانشگاه تهران : کلیک کنید
جهت ورود به کانال واتساپ بنیاد حامیان دانشگاه تهران: کلیک کنید
